Op 26 september 2024 overleed onze inspirator en leermeester René Maas. Hij leerde ons luisteren met lege handen, zorgvuldig, liefdevol en zonder de ander voor de voeten te lopen. Karin Brugman, die behalve zijn leerling ook met hem bevriend was, schreef de volgende blog naar aanleiding van zijn overlijden. Een ode aan een man die met zijn liefde en bezieling velen inspireerde.
Leegte
Mijn blog van deze week kan alleen maar over hem gaan: over René Maas. Mijn inspirator en dierbare vriend die enkele dagen geleden overleed. Hij was oud priester, psychotherapeut en focusing-opleider. Hij was een taaltovenaar met een absoluut gehoor. Hij kon in wat mensen vertelden dingen horen die mij compleet waren ontgaan.
Hoe kon het, dat ik daar overheen geluisterd had?
Van hem leerde ik datgene te doen wat zo bedrieglijk eenvoudig lijkt: luisteren. Ik leerde om zo naar iemand te luisteren dat de ander daardoor dieper in zijn of haar eigen innerlijk afdaalde.
‘Coachen is de ander zo min mogelijk hinderen’, zei hij.
Volgens hem halen we anderen vaak bij hun beleving weg met onze interventies en vragen. Het is waar. Als ik gesprekken van coaches observeer tijdens onze Voice Dialogue opleiding zie ik het voortdurend. En mijzelf betrap ik er ook geregeld op.
Iemand vertelt dat hij het belangrijk vindt de ander niet te kwetsen. De coach vraagt: ‘waarom is dat zo belangrijk voor je?’ Iemand huilt. De coach vraagt: ‘wat raakt je daar zo in?’’
Volgens René vraag je iemand dan om naar buiten te gaan en vervolgens als een soort getuige te vertellen hoe het daar binnen bij hem is. In plaats van een ervaring te delen als de belever ervan. En dichtbij de lichamelijke ervaring te blijven.
Er is een groot verschil tussen ‘iets onder woorden brengen’’ of ‘iets tot woord laten komen’, meende hij.
Een paar keer gaf ik met hem een tweedaagse training over Focusing en Voice Dialogue. Hij hield niet van methodes of stappen. Hij vond wat ik deed, Voice Dialogue, teveel een methode, een interventie. Soms voelde dat als kritiek. Ik wilde zo graag dat hij zag dat ik het probeerde te doen zoals hij het deed. Ik hoopte een soort vaderlijke trots van hem te krijgen.
Luisteren doe je niet door een protocol te volgen maar door met lege handen bij iemand te zijn. Door jezelf aan te bieden als zorgvuldig luisteraar. Je biedt een relatie aan waarin je liefdevol luistert. En je hoopt dat dat besmettelijk is en dat de ander daardoor ook liefdevol naar zichzelf gaat luisteren.
René heeft mij besmet met zijn liefde en zijn luistervermogen. Met zijn humor en zijn ongelooflijke wijsheid. Van hem heb ik geleerd om liefdevol te luisteren naar ‘wat’ of beter gezegd naar ‘wie’’ zich in mij roert. Ook al begrijp ik het niet.
Ik krijg het bericht van zijn overlijden terwijl ik op Kreta ben. Ik bezoek de geboortegrot van Zeus.
Ik wou dat Oppergod Zeus het nu even zou laten bliksemen.
Talloze herinneringen, zinnen, gebeurtenissen die ik met René deelden flitsen voorbij.
Voorbij.
Ik hoop dat hij van boven ziet dat er een deel in mijn binnenste is geboren. Een subpersoon die net zo probeert te luisteren als hij deed.
Zijn leerling die nu haar leermeester heeft verloren. Die wat zij van hem geleerd heeft zo goed mogelijk wil overdragen.
We willen graag dat zijn gedachtegoed voortleeft en dat doen we in onze training Luisteren naar de taal van het ongezegde, waarin we zijn manier van luisteren proberen over te dragen.
Ik wens je een week waarin je met lege handen luistert.
Karin Brugman
René Maas schreef diverse boeken en artikelen, die te vinden zijn op zijn website:
