Uit een boeiende discussie in een van onze Voice Dialogue opleidingsgroepen.
We spraken over het contact maken met verstoten Ikken. Vaak voel je daarbij ook pijn, verdriet of angst. Die verstoten kant is immers nooit erg welkom geweest. Dus als je die kant weer toelaat, komen ook de gevoelens op waarmee je die kant altijd hebt weggeduwd.
Een deelneemster merkte echter op dat ze eens in een sessie had gesproken met een verstoten kant, haar Avonturier, en dat ze zich daarna juist heel erg bevrijd had gevoeld. Dat gevoel was nog dagen lang bij haar gebleven. Er was geen sprake van angst of pijn. Terwijl die Avonturier toch jarenlang verstoten geweest.
Hoe zat dat nou precies?, vroeg ze zich af.
We ontdekten dat het om een kant ging die er vroeger wél was geweest en later uit beeld was geraakt.
Verantwoordelijkheid had de plek van de Avonturier overgenomen. Een sluipend proces, waarbij er langzaam aan steeds minder ruimte over bleef voor avonturen. Deze kant is niet op hele jonge leeftijd verstoten geraakt door afwijzing, maar in de loop van het volwassen worden op de achtergrond geraakt.
Als je weer met zo'n kant in contact komt, merk je vooral hoe je die kant hebt gemist.
Vaak wordt de stem van dit soort verstoten ikken sterker naarmate we ouder worden. Dan gaan we opeens weer bergklimmen, in een open sportauto rijden en al die dingen doen waar we vroeger zo van hielden en waar we naar terug verlangen.
